امروزه همه ما در مسیر زندگی مرتبط با اینترنت و در تلاش برای بهبود وضعیت زندگی خواهی نخواهی درگیر اینترنت، اینستاگرام، هشتگ های مختلف و مهمتر از همه اینها مراجعه ناخودآگاه به شبکه های اجتماعی خودمان هستیم. صبح از خواب بیدار می شویم. چشم باز می کنیم و اولین اقدام بدون اینکه متوجه باشیم دست بردن به سمت تاج تخت یا بالای سرمان است. جستجو برای یافتن گوشی و باز کردن VPN و درست حدس زدید، چک کردن تلگرام، اینستاگرام، واتسپ و حتی این روزها بله، ایتا و… چند روز را که بررسی کنید تقریبا روتین اول صبح هر روزمان همین است.

آخر شب مان هم همین است. انگار بدون عرض ادب و ارادت به شبکه های اجتماعی مان امکان ندارد تصمیم به خواب بگیریم. اینکه این اعتیاد چه بلایی بر سر روح و روانمان میاورد را فعلا فاکتور می گیرم. اما آنچه مهمتر است فلاکتی است به نام سندروم سایبر کندریا… اسمش را که گوگل گنید کلی اطلاعات ازش بدست میآورید. اما خلاصه اش می کنم.

با اولین علامتی که از یک بیماری مثل سر درد می بینیم شروع می کنیم به گوگل کردن و متاسفانه وبسایتهای مختلف می آیند و شروع می کنند به افاضه فیض کردن. ربط دادن سردرد به تومور مغزی- ربط دادن درد غدد لنفاوی به بیماری ایدز!! ربط دادن درد قفسه سینه به احتمال سکته قلبی و هزار تا درد بیدرمان دیگر که تنها با یک جستجو خود را مبتلا به آن می کنیم. اینها و هزاران مشکل دیگر که در این نوع اعتیاد ما به گوگل و مهمتر از آن اعتماد بیش از اندازه ما به نتایج موجود در وبسایتهای مختلف، با خود به همراه دارد مشکلی نیست که به این سادگی ها بتوان از کنارشان رد شد.

حالا شما این موضوع را تعمیم دهید به اینستاگرام. به میزان وابستگی مان به این غول بی شاخ و دم. به این دنیای بی سر و ته که زندگی خیلی هایمان به آن گره خورده است. محل درآمد و دیده شدنمان شده است و هزاران مزیتی که نمی توان از آن گذشت. ولی این هیولای خوش ظاهر از هزاران روش و الگوریتم استفاده می کند تا ما را با خود همراه کند. بگذارید برایتان مثالی بزنم.

گذشته استفاده از این شبکه اجتماعی را مرور کنید و ببینید چند بار پیش آمده که در بند ریلزهای اینستاگرام دقایق و بعضا ساعتها گیر افتاده اید و بدون اینکه بدانید صدها ویدئوی بی سر و ته را دیده اید و هنوز هم عطش دیدن دارید…

حتی بعضا کارهای واجبی دارید اما انگار در حال استفاده از یک ماده مخدر بوده اید که زمان برایتان متوقف شده است و هیچ چیز براستان اهمیتی ندارد.

تجارب مشابهی در تلگرام و فیس بوک می توانیم بازگو کنیم. اینجاست که متوجه میشوید شبکه های اجتماعی هویت ما را تغییر داده اند؛ برایمان برنامه ریزی می کنند. و در لایه های خطرناک تر برایمان تصمیم می گیرند و خیلی نرم ما را سوق می دهند به این سمت که خوب و بدمان چه باشد یا چه انتخابی بکنیم.

هرچقدر بیشتر مطالعه کنیم متوجه عمق و عجب این خطر می شویم. اما می خواهم سخن را کوتاه کنم. در این شرایط عجیب و غریب تصور کنید دانشجو هستید، برای آزمون مهمی چون وکالت، زبان و… آماده می شوید یا مشغول کارهای حساسی چون مدیریت یک سازمان و… هستید. در حال انجام کارهایی هستید که حواس‌پرتی ضررهای جبران ناپذیری به دنبال خواهد داشت. اینجاست که راهکارهای ترک اعتیاد یا به عبارت بهتر کنترل استفاده از تلفن همراه می تواند یاری رسان باشد.

تیم فدوریکو که یک تیم نرم افزاری راهکارمحور است، در یکی از اپلیکیشنهای کاربردی خود به فریاد کاربران خود رسیده است. ابزارهای مختلفی برای مدیریت زمان، مدیریت پروژه و امور روزمره طراحی کرده است. اما شاید یکی از مهمترین درمان های موضوعی که راجبش فریاد کردیم رو با محدود کردن استفاده از اینترنت گوشی، اپلیکیشن های انتخابی ما مثل تلگرام، اینستاگرام، فیس بوک و… به ما ارائه می کند. این محدود کردن قابل کنترل و قابل تنظیم است. می توانیم وقتی نمی توانیم در مقابل سندروم سایبر کندریا مقاومت کنیم، استفاده از کروم یا اینستاگرام را محدود کنیم. می‌توانیم وقتی لازم است پکیجهای مطالعه مرتب و متمرکز داشته باشیم ولی بی اختیار به سراغ گوشی می رویم و می خواهیم سری به تلگرام یا پیج اینستاگرام خود بزنیم، از تکنیک پومودورو و تنظیم محدود کردن در آن بهرمند شویم و خلاصه وقتی ناخودآگاهمان همراهیمان نمی کند، ابزارهای مفید را به کار بگیریم که این گنج ارزشمند زمان صرف سرچ های بیهوده یا گشت و گذار بی ثمر در شبکه های اجتماعی نشود.

شما می توانید با استفاده از لینک زیر همین الان اپلیکیشن استادی روم رو دانلود کنید و از قابلیتهای آن بهرمند شوید:

نظرات ارزشمند شما در خصوص نحوه کارکرد این اپلیکیشن به این تیم کمک می کند قابلیتهای مفیدتری در اختیار شما قرار دهد.